De trui is bijna af, klinkt goed niet waar? Maar de 'bijna af trui' verkeert al in deze staat sinds 2016! Klinkt al weer een stuk minder. Waarom vind ik het toch zo verschrikkelijk lastig om projecten af te maken?! Met weer een warme truiendag in aantocht neem ik me opnieuw voor eindelijk eens deze trui af te maken. Mocht het lukken dan zal het mijn eerste zelf gemaakte trui zijn. Maar eerst zijn er wat obstakels te overwinnen die kennelijk zo zwaar wegen dat ik het hele project zo lang heb weg gestopt. Ik zal om te beginnen opnieuw moeten uitzoeken hoe ik de onzichtbare maassteek moet toepassen zodat ik de andere mouw netjes in elkaar kan zetten. Mijn kritische blik gaat dan meteen ook naar de andere naden van de trui. Daar ben ik niet tevreden over, dat zal ongetwijfeld de voornaamste reden zijn dat ik het hele project aan de kant heb gelegd. Alles roept in mij uithalen die boel, want anders zal ik er nooit tevreden over zijn. Maar waarom altijd zo kritisch het is niet dat ik er een cijfer op moet halen, of dat iemand er naar gaat wijzen van 'goh dat had wel wat netter gekund'.
Loslaten en door, het is goed genoeg!
Tot zover de trui zelf. Een groter obstakel staat het afmaken van de trui in de weg. Het is vandaag zaterdag, voor mij een vrije dag. Heerlijk daar leef ik door de week naar toe, tijd om te besteden aan leuke dingen. Het klinkt zo eenvoudig, maar op de dag zelf is het één en al onrust. Ik weet niet beter dan dat de zaterdag bedoelt is voor poetswerk en andere (vervelende) klusjes. 'Dien wurk jout noflik rêsten' een bekende fryske spreuk die als een schel geluid door mijn hoofd dreunt als ik toch, zoals nu mijn vrije tijd aan andere zaken besteed. Eerst moet de badkamer gedaan, boodschappen, de was enz. enz. daarna mag er weer gespeeld worden. Het zit zo diep... Het voelt als spijbelen als ik me niet eerst door de huishoudklussen heen worstel. Het probleem is alleen dat het einde nooit in zicht lijkt te komen. De dag en het vrije weekend is dan ineens weer voorbij .
Hier zit ik dan mijn snor een beetje te drukken, één en al verzet. Ondertussen luister ik op spotify naar Carolina in My Mind van James Taylor, relaxeter gaat het niet meer worden. De kinderen zitten elk op hun eigen apparaten. De één zegt dat ze hard aan de studie is maar ik vermoed dat ze met haar chromebook op schoot eerst even netflixt. De oudste vindt dat hij na alle stress van afgelopen week wel een niks doen weekend heeft verdiend. De jongste doet gewoon wat hij het liefste doet Mine Craft filmpjes kijken op you tube. Ik durf wel te stellen dat ze dit allen doen zonder een spoortje schuldgevoel. Jaloersmakend!
Goed voorbeeld doet volgen zeg ik zelf vaak, laat ik dat voor vandaag maar eens proberen.
Daar gaan we dan...
Fijne zaterdag allen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten